VERSLAGEN BIJEENKOMSTEN JAARTRAJECT 'SAMEN BETER IN JE VEL'
Verslag online bijeenkomst 8: Fasen van herstel | Donderdag 28 maart 2024
Aan het begin van de bijeenkomst bespreken we kort hoe het met iedereen gaat. Aangegeven wordt dat de inhoud na een bijeenkomst lang blijft hangen en dat verhalen van anderen het eigen verhaal soms in een ander perspectief plaatst.
We hebben het over de omschrijving van herstel: een uniek proces waarin ideeën, belangen, gevoelens, doelen en rollen veranderen. Overweldigd worden door kwetsbaarheid, strijden en leven met kwetsbaarheid en leven voorbij kwetsbaarheid (of hetgeen wat je is overkomen).
Met elkaar bekijken we een korte film wat de fasen van herstel illustreert. Herstel is geen lineair proces. Het filmpje geeft het herstelproces mooi weer, de fasen lopen door elkaar heen. De vraag die leeft is: wanneer ben je echt hersteld? Er staat geen tijd voor herstel.
Vervolgens hebben we het over herstel op vier terreinen: klinisch, functioneel, maatschappelijk en persoonlijk herstel. We lopen de omschrijvingen door. Ook deze terreinen lopen door elkaar heen bij herstel.
Welk inzicht neem je mee naar huis?
De fasen van herstel is voor iedereen anders. Er is bewustwording en herkenning in verhalen. Een herstelproces is niet lineair, maar het is een stijgende lijn. Er komt echt ruimte. Herstel is hard werken.
De komende bijeenkomsten gaan over reguliere en complementaire interventies, aansluitend op het herstel.
Verslag online bijeenkomst 7: Invloed op je werk | Donderdag 7 maart 2024
We bespreken met elkaar de invloed die de psychische aandoening heeft op ons werk. Sommige moeders werden er onzeker van en werken nu minder uren dan dat eigenlijk het plan was. Bij andere moeders lag er bij terugkomst een ander takenpakket klaar of werd er medegedeeld dat als er geen nachtdiensten gedraaid kunnen worden, er niet meer op die plek gewerkt kan worden. Dit geeft extra stress, wat je er juist nu niet bij kunt hebben. De bedrijfsarts kan hierbij betrokken worden.
Collega’s zijn begripvol, maar het voelt ook ongemakkelijk. Je wil niet met iedereen je verhaal delen. Tijdens het werk zelf is er minder concentratie, moeders hebben meer last van prikkels en voor hen is multitasken lastiger. Of dat komt door wat je meegemaakt hebt of door op dat moment teveel te willen, is niet altijd even duidelijk.
De uitzonderingspositie als werknemer in de ziektewet is niet altijd even prettig. Wat zouden collega’s er van denken? Vaak gaat het dan om een stigma die je over jezelf hebt. Grenzen aangeven is ook belangrijk, zodat je niet als boventallig gezien wordt.
Inzichten die mee genomen worden:
Verslag online bijeenkomst 6: Prikkels en Energie | Donderdag 8 februari 2024
Nadat het programma voor deze bijeenkomst kort besproken is, gaan we eerst het onderwerp 'Prikkels' bespreken. Er word gesproken over overprikkeling: waar heb je last van, hoe kom je uit HET ROOD. Het antwoord is: pas op de plaats maken, niks doen, alleen zijn, lezen of iets doen met weinig impact. Soms is het zoeken, omdat je vaak ook dingen doet die leuk zijn, maar die zorgen voor overprikkeling. FOMO: soms is het moeilijk om voor jezelf te kiezen, omdat je bang bent om iets te missen.
Er is herkenning binnen de groep. Vermoeidheid na een dag vol met andere mensen. Wat helpt is dan slapen. Je moe voelen kan ook een goed teken zijn. Dat betekent dat je nog niet in de TE actieve fase zit.
Bij de symptomen van onderprikkeling wordt de vraag gesteld: wie herkent zich hierin? Er wordt niet altijd stil gestaan dat onderprikkeling ook bestaat! Er is ook last van onderprikkeling, maar dit werd niet zo herkend. Wanneer je thuis zit met je kind(eren), wordt je wereld klein en heb je meer last van onderprikkeling. Thuiszitten en niet te werken is soms een keuze en sommige vrouwen vinden dat heerlijk. Degene die hier niet bewust voor kiest, kan last krijgen van onderprikkeling. Een sociaal isolement wordt ervaren en hoort ook wel in het lijstje.
Werk passeert steeds de revue, het is fijn om te kunnen werken. Wanneer je niet helemaal terug bent op je werk, voelt het niet gelijkwaardig en doe je voor je gevoel niet helemaal mee. Teruggaan naar je werk, is dat eng? Er was zeker een drempel die taai is. De confrontatie met collega's is heftig, het lijkt wel een andere wereld. Het voelt soms zo ongemakkelijk. Mensen weten niet hoe ze met je om moeten gaan.
Voor een ander was het juist eng om langer thuis te blijven in verband met de eenzaamheid en het gevoel dat je buitenstaander bent. Het opbouwen met werk is lastig. Eigenlijk geen zin in. Wanneer behandeling en werk samengaan, is het lastig om een balans te vinden. Eerst jezelf op de rit krijgen. De drempel om naar werk te gaan is hoog, maar als je eenmaal de drempel over bent, is het ook fijn om even iets anders te doen. Vanuit de onderprikkeling komt vaak wel een impuls om hier verandering in te brengen.
Als het goed gaat wil ik van alles doen, zoals met mensen afspreken. Is dat nou wel goed om te doen? Ik wil niet weer op m'n bek gaan, maar wil ook genieten en geen buitenstaander zijn. Een oplossing: 1 dag wel een afspraak, de volgende dag niks en zo afwisselen.
Waar word je nu eigenlijk depressief van? Wanneer je geen volwassenen spreekt, ga je daar niet goed op. Het afspreken echter is ook soms ook teveel. De balans kun je soms (ook al gaat het goed) moeilijk blijven vinden.
Slecht slapen zorgt voor overprikkeling. PMS zorgt hier ook voor. Slim om hier rekening mee te houden qua afspraken inplannen. Maak je collegas hierop attent. Hormonen hebben ook enorme invloed op je over- en onderprikkeling.
De stelling “Overprikkeling voorkom je door jezelf niet in de situatie te brengen waardoor je overprikkeld raakt” wordt besproken. Helemaal voorkomen kan niet. Koken met kinderen, naar de supermarkt met kinderen of als het heel druk is. Dit lukt gewoon niet. Dan is het handig om het over te dragen aan de partner. Het kan je daarnaast ook overvallen, dus je kunt het niet altijd plannen. Je kunt moeilijk in je bed blijven liggen. Soms herkent iemand anders eerder dat je overprikkeld bent dan jijzelf. Door psychose waarin overprikkeling altijd een rol speelde. Echtgenoot kan het nu herkennen.
Met kinderen moet je bepaalde dingen ook gewoon doen, dan heb je geen keuze. Een therapeut had gezegd om elk uur een kwartier geen prikkels te ontvangen, maar hoe doe je dat? Moet je je kinderen dan alleen laten? Dat is geen optie.
Wat doet overprikkeling met je? Moe, terugtrekken, boos, gillen, niet meer kunnen antwoorden, weg willen lopen, uit de situatie vluchten, slecht slapen, ruzie maken en onrust voelen in jezelf. Richting je kind is het lastig. Wat voelt je kind, wat geef ik mee, wat merkt je kind? Het is niet fijn als je kind zich alleen maar een moeder herinnert die weg wilde, veel op de bank lag, etc. Herkenning is er bij iedereen. Iedereen is weleens boos, gilt of schreeuwt weleens. Kinderen mogen ook leren van onze mindere momenten.
Wat helpt als je wilt vluchten uit de situatie? Even weglopen uit de situatie, meestal moet het vanzelf overgaan. Erover praten kan helpen. Afleiding. Even opschrijven wat er is gebeurd, waarom werd ik nou zo boos? Dat relativeert, maar moet je wel kunnen toegeven. Soms weet je ook niet waarom je boos bent.
Nu we het er toch over hebben, over energieverlies. Er is weinig energie meer om hier verder over te praten. Het is einde van de dag, iedereen is moe. Het energielevel is in de winter laag. Digitaal is soms ook lastig qua interactie. We ronden het af.
Wat neem je mee naar huis? Orthomoleculaire therapie wordt gezien als een goede tip om wat beter in je energie te komen. Daarnaast hoort overprikkeling er soms ook gewoon bij en is het een onderdeel van je leven.
Verslag online bijeenkomst 5: Stigmatisering | Donderdag 11 januari 2024
Vanavond staan we met elkaar stil bij het onderwerp stigmatisering. Stigmatisering is negatieve sterotypering, sociale afwijzing en uitsluiting. De belangrijkste vooroordelen zijn dat mensen met een psychische aandoening gevaarlijk zijn, onvoorspelbaar zijn en niet in staat om sociale rollen naar behoren te vervullen, ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun toestand en dat psychische aandoeningen chronisch zijn en een slechte prognose hebben.
We kijken met elkaar de documentaire ‘Ze wist toch waar ze aan begon’. Er zitten herkenbare dingen in. Hulpverleners kunnen dingen zeggen die negatief zijn, zoals de uitspraak van de titel van de documentaire of ‘een depressie is een hele egoïstische ziekte’ wat een psycholoog zei tegen één van de moeders uit de documentaire. Wat juist fijn zou zijn is als er open en begripvol geluisterd wordt en samen gezocht naar dingen die kunnen helpen.
Negatieve stereotypering kan relaties flink verstoren, dusdanig dat ze zelfs stuklopen. Naast stigmatisering door anderen, kun je op dezelfde manier negatief over jezelf denken, zelfstigma. Bewustwording is belangrijk, hoe praat je (met elkaar) over mensen met een psychische aandoening. Vaak is stigmatisering ook een kwestie van onwetendheid.
Verslag online bijeenkomst 4: Schaamte en schuldgevoelens | Donderdag 14 december 2023
Aan het begin van de bijeenkomst bespreken we kort hoe het met iedereen gaat.
We hebben het daarna over de definitie van schaamte. Wat is schaamte eigenlijk? Welk gevoel komt daarbij? En welke gevolgen heeft het? Er wordt met elkaar gedeeld dat sociaal contact werd vermeden, of er werden tijdens het kraambezoek bepaalde onderwerpen niet aangesneden. De gedachten die speelde was dat ‘als ik het vertel dan wordt het echt wat ik meemaakte’. Er is een moeder die het een plek heeft gegeven, maar het blijft haar nog wel achtervolgen. Praten over het gevoel van schaamte gaat met de tijd steeds beter. MeMam helpt hierbij. Schaamte is één van de moeilijkste gevoelens om mee om te gaan.
Het blijkt dat als je je verhaal vertelt en openheid geeft, dat andere moeders ook met verhalen komen over schaamte die zij hebben ervaren of nog steeds mee worstelen. Mensen voelen zich daarna vrij om hun kwetsbare kant te laten zien. Fijn om te herkennen en te delen. De reacties zijn dan vaak begripvol en lief. Voor de één was het een schaamtegevoel vooral naar de buitenwereld, voor de ander juist meer richting collega’s of hulpverlening. Er was ook schaamte door bijvoorbeeld deeltijds te werken en het werk niet ‘normaal’ te kunnen hervatten.
De vraag is hoe anderen jouw schaamtegevoel kunnen verminderen. Voornamelijk door te praten met iemand die geen oordeel heeft, het zelf te erkennen en begripvolle reacties van anderen. Eigenlijk maakt het niet uit wat de ander vindt, je hebt er toch geen controle over. Soms is het zinvol om juist het onderwerp aan te gaan, anders blijft het weggestopt en kan het je blijven achtervolgen. Wat ook kan jezelf helpen is liefde voor jezelf, acceptatie, grenzen aangeven en zelfzorg. De ene moeder herinnert zich nog veel momenten tijdens psychose en voelde zich daarna onder een vergrootglas liggen, een andere moeder herkent dit gevoel.
We bespreken met elkaar de definitie schuldgevoel. Het is een gevoel te hebben kortgeschoten, het gevoel niet geschikt te zijn voor het moederschap en het schuldig voelen tegenover de andere ouder of je kind. Dan kan er een kort lontje ontstaan, boosheid en prikkelbaar. Alle moeders met kinderen in verschillende leeftijden herkennen dit. Partners kunnen dit gevoel ook hebben. Het verschil tussen schuldgevoel en schaamte is lastig te duiden. We beseffen dat het gras niet groener is bij de buren en als je prikkelbaar bent je dit gevoel kan delen met je kinderen en je omgeving.
Wat helpt om minder schuldig te voelen? Dat is vooral het praten met anderen, het gevoel uit te spreken en ervaringen te delen. Er is een moeder die beseft dat ze er niets aan kon doen en geen controle had over de situatie.
Aan het einde van de bijeenkomst komen we tot de conclusie dat iedereen schaamte en schuldgevoel met zich kan meedragen. Het is niet raar als je dergelijke gevoelens voelt. Sommige gevoelens horen bij het ouderschap en het leven. Ieder mens heeft iets kwetsbaars in zich en kan ontregelen, het hoort bij het mens zijn. Je mag kwetsbaar zijn.
Verslag online bijeenkomst 3: Impact op de omgeving | Donderdag 23 november 2023
De eerste vraag die aan de deelnemers wordt gesteld is: hoe zit jij vandaag in je energie? De ene moeder heeft slaapproblemen en is volop met haar herstel bezig, de andere moeder werkt deeltijd en leert hoe ze haar grenzen beter kan aangeven. Het is voor elke moeder anders.
De vraag welke impact de aandoening op anderen heeft gehad is ook heel divers. Niet elke moeder is open over haar klachten, simpelweg omdat er soms gewoon geen begrip is. En niet iedere moeder laat hulp toe, waardoor het voor de omgeving moeilijk is om de moeder te steunen.
Een moeder vertelt over het plan dat gemaakt was met familie en vrienden toen ze in een kraambedpsychose terecht was gekomen. Hierdoor kon zij en haar partner met een gerust hart slapen. Voor haar zus was het confronterend om te zien, omdat zij op dat moment zelf zwanger was. Ze was bezorgd, maar voor de moeder zelf werkte dat als een rode lap op een stier. Ze had wel een enorme steun aan haar partner. Hij heeft niet alleen de verzorging van hun kind overgenomen, maar bleef daarbij ook nog werken.
Eén van de ambassadeurs vertelt over haar eigen ervaring, namelijk dat haar man letterlijk heeft gezien hoe zijn vrouw een doodsstrijd voerde. Hij viel bijna flauw en kan er nu nog niet goed over praten.
Na de pauze gaan we in gesprek over de stelling "Wat er ook gebeurt, je familie zal er altijd voor je zijn". Eén van de ambassadeurs vertelt dat haar familie doet alsof er niets aan de hand is. Niet praten, niet aanstellen. Een moeder vult aan dat ze zichzelf niet kan zijn. En weer een andere moeder heeft veel steun aan haar schoonfamilie gehad. Ook vertelt een moeder dat vaak de intentie er wel is, maar dat het niet altijd goed overkomt.
De inzichten die moeders meenemen:
Verslag online bijeenkomst 2: Emoties en Gevoelens | Donderdag 2 november 2023
Aan het begin van de bijeenkomst hebben drie ambassadeurs en de deelnemende moeder zich kort aan elkar voorgesteld. Omdat de moeders zich veilig voelden, durfden ze zich kwetsbaar op te stellen.
Bij de vraag 'Wie heeft er net zo’n enorme rollercoaster aan emoties en gevoelens ervaren?' geeft een moeder aan dat ze dat een maand geleden nog had, tot aan suïcidale gedachten toe. Nu is ze veel stabieler en kon ze ook dagen ervaren waarin ze zich gelukkig voelde. Een andere moeder geeft aan dat ze dat net zo heeft ervaren, maar dat het bij haar na ongeveer een jaar beter werd. En weer een andere moeder geeft aan dat zij het eerste jaar ook zo heftig vond, waarschijnlijk ook door de hormonen die dan nog door haar lijf gierden.
Van de vier basisemoties zijn er drie heel negatief, maar ook die hebben een functie. Het is bescherming en geeft een bepaalde behoefte aan. 'Herken je het dat emoties ook een behoefte oproept? Dat je gehoord wil worden, dat je iets wil delen of dat je bijvoorbeeld een arm om je heen wil hebben?’ Een moeder reageert dat het voor haar ‘als een tweede natuur’ is. Dat alles in elkaar valt, ze herkent het. Midden in een emotie is het moeilijk om realistisch te zijn en om duidelijk te zijn in behoeftes en verlangen. Een ambassadeur haakt hier op in en geeft aan dat emoties, zoals huilen, soms ook zonder aanleiding kan komen. En soms kan het nodig zijn om ‘uit te huilen’.
Op de vraag ‘Hoe ga je om met je emoties?’ vertelt een moeder best extravert te zijn, terwijl haar man heel introvert is. Ze merkt dat ze sneller overprikkeld is en plant bewust tijd voor zichzelf in door bijvoorbeeld iemand even te laten oppassen. Ze heeft een nacht doorgebracht in een hotel en heeft daar intens van genoten. Het was een moment volledig voor haarzelf. Een andere moeder geeft aan het bijna niet meer aan te kunnen toen haar kindje wat slecht sliep en had hulp ingeschakeld. Uiteindelijk is ook daar een ritme in gekomen en kwam er weer rust.
Het moederschap en alle emoties die daarbij horen, wordt lang niet altijd realistisch voorgesteld. Maar laat je je emoties niet toe, dan kunnen mensen je ook niet helpen. Bij de emotie angst geven moeders aan dat de nachtmerries en enge beelden en gedachten naar voren kwamen. Er was vooral de angst dat er iets met je kindje zou kunnen gebeuren en de gedachte dat je zelf je kindje iets aan zou doen.
De reacties die moeders geven door de tegeltjeswijsheid 'Loslaten doe je door emoties toe te laten':
Welk inzicht neem je mee?
Verslag Bijeenkomst 1: Aangaan van een (volgende) zwangerschap | Donderdag 5 oktober 2023
Aan het begin van deze eerste bijeenkomst stellen de deelnemers zich kort voor door een antwoord te geven op de uitspraak: "Ik heb te maken, of te maken gehad, met een psychische aandoening en durf om die reden niet (weer) zwanger te raken".
Voor de ene moeder is het een vraag waarbij het duidelijk is dat ze nog in het verwerkingsproces van meegemaakte psychische problematiek zit. Deze uitspraak is voor haar nog geen vraag, omdat ze zelf vindt dat ze momenteel onvoldoende in staat is om voor haar kindje te zorgen. Een andere moeder wil geen volgende zwangerschap door lichamelijke problemen of door het feit dat het vanwege de leeftijd of gezinssituatie niet meer mogelijk of wenselijk is. En bij weer een andere moeder speelt de omgeving een rol in die zin dat een volgende zwangerschap wordt afgeraden. Niet alleen door de naaste familie, maar ook door de bedrijfsarts.
De moeders hebben zoveel met elkaar te bespreken dat er te weinig tijd is om alle sheets van de presentatie met elkaar door te nemen. Aan het einde van de bijeenkomst vragen we wat de moeders als inzicht meenemen naar huis. We krijgen antwoorden als:
"Ik voel me al zo begrepen en verbonden met deze moeders"
"Er is zoveel herkenning onderling"
"Dat elk huisje een eigen kruisje heeft, daar ben ik me nu meer bewust van"
"Omdat we er allemaal mee te maken hebben, is er meer aandacht voor"
"Ik heb zo het gevoel dat ik gehoord word"
"Ik ben niet alleen!"
Verslag Kick-off jaartraject 2023-2024 | Datum: 16 september 2023
Op zaterdag 16 september 2023 was de eerste live kick-off bijeenkomst voor moeders die met psychische klachten te maken hebben als gevolg van de zwangerschap, bevalling of kraamtijd. Het doel van de kick-off is om moeders live kennis te maken met elkaar voordat ze elkaar vooral tijdens de online bijeenkomsten zien.
De bijeenkomst was in het Beren restaurant in Houten. Moeders konden een introducee meenemen en kregen de eerste consumptie van Me Mam. Ze konden ons snel vinden, omdat we op de tafels roze hoeden hadden neergelegd die door de kleur erg opvielen. De aanwezige moeders vertelden vrijuit over hun eigen ervaringen, en er was veel herkenning onderling. Daarna was er nog tijd om vragen te stellen over het traject en werden de documentatiemappen uitgedeeld.
Reacties van twee moeders:
"Ik vond het intens, maar ook warm. Het schiep een band en bracht nu al herkenning. Dit zorgt wat mij betreft voor vertrouwen in elkaar en een warme start van het jaartraject."
"Tijdens de kick-off voelde ik me gelijk op mijn gemak. Het voelde gek genoeg een beetje als thuiskomen bij al deze lieve vrouwen die ook veel hebben meegemaakt. Er was ruimte om je verhaal te delen en er was veel herkenning. Ik heb het als heel prettig ervaren en zie al uit naar de volgende bijeenkomsten zowel online al live."
Kortom, de kick-off was een goede start van het jaartraject!
Hieronder staan enkele foto's van de kick-off (de deelnemende moeders staan onherkenbaar op de foto)
SAMENWERKINGSPARTNERS
Dit jaartraject wordt ondersteund door het Trimbos en Mentaal Vitaal. Tevens worden we door MIND genoemd in hun nieuwste themaspecial over hormonen.
Copyright 2024 © Alle rechten voorbehouden
