Anoniem (32) - De depressies waren een hel!

In verband met een stuitligging, werd het een keizersnede. Het maakte me niets uit, als mijn dochtertje maar gezond ter wereld zou komen. Na haar geboorte werd ze meteen bij me weggehaald. Na een uur mocht ik haar pas weer zien. Ze huilde alleen maar en ik voelde me verschrikkelijk.

Eenmaal thuis bleef ze huilen. Ik probeerde alles volgens de boekjes te doen. Toen na een week de kraamhulp weg was, bleef ik iedere dag op dezelfde tijd haar in bad doen. Ik verschoonde haar bedje iedere dag en ook het matrasje moest iedere dag luchten. Anderen mochten haar niet aanraken en ik stoorde me dan ook vreselijk aan al het goedbedoelde kraambezoek.

Mijn meisje huilde de eerste maanden dag en nacht, en ik huilde ook. Regelmatig vroeg ik mezelf af waar ik aan begonnen was. Ik was gesloopt. Toen ze twee maanden oud was, stopte ze met huilen. Nu pas kreeg ik wat meer ruimte voor mezelf en dacht dat ik nu eindelijk kon gaan genieten. Alleen, het gevoel bleef weg. Ik voelde helemaal niets en omdat ik niets voelde, ontstond een schuldgevoel.

Na mijn eerste paniekaanval belde ik mijn man en zus. Ze kwamen meteen naar me toe. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en heb pas na het weekend de huisarts gebeld. Bloed prikken leverde geen resultaat op. Toen ik na een week niets anders meer kon dan huilen, ben ik teruggegaan. De huisarts stuurde me met spoed door naar de GGZ waar ik een gesprek kreeg met een psychiater. Ik vertelde dat ik last had van paniekaanvallen en me niet goed voelde. Ik zou gelukkig moeten zijn, want ik had een gezond kindje, een lieve man en alles wat ik wilde.

Van de psychiater kreeg ik de diagnose angststoornis, maar ik wist zelf wel beter. Ik wilde niet toegeven dat ik zwaar depressief was. Daardoor durfde ik niet meer alleen thuis te blijven. Ik durfde zelfs de straat niet meer op en televisiekijken en mijn dochter in bad doen vond ik doodeng. Ik was bang, verward en kon niet meer helder denken. Ik was bang dat ik mezelf of mijn dochter iets zou aandoen. Ik dacht echt dat ik helemaal gek aan het worden was. Bij de GGZ kreeg ik medicijnen en therapie. Ook kwam er een ontzettend aardige mevrouw bij mij thuis om mij weer op de rit te krijgen. Stapje voor stapje bleef ik langer alleen thuis met mijn dochter en ging ik samen met haar kleine stukjes wandelen.

De therapie, de gesprekken en de medicijnen werkten goed voor mij en langzaamaan - met veel ups en downs - ging het de goede kant op. Ik mocht mijn medicijnen uiteindelijk gaan afbouwen. Dat heb ik vreselijk moeilijk gevonden. Na de laatste dosis dacht ik dat ik een flinke terugval kreeg, maar dit bleek ontwenning van de medicijnen te zijn. Ik zette door en na ongeveer een jaar kon ik zeggen dat ik weer de oude was.

Mijn man en ik waren het er over eens dat een tweede kindje wel erg leuk zou zijn. Natuurlijk was ik die hele periode niet vergeten en hebben we lang getwijfeld of we dat wel zouden doen. Ik maakte een afspraak bij de huisarts en werd doorgestuurd naar de GGZ. Ze zouden me begeleiden tijdens de zwangerschap en er zou een leger aan hulpverleners klaarstaan als het toch weer mis zou gaan. Met in mijn achterhoofd dat er een 50% kans op herhaling is, ben ik zwanger geraakt en de hele zwangerschap onder behandeling geweest bij de GGZ. In de laatste maand van de zwangerschap overleed mijn schoonvader. Dit gaf in die laatste weken natuurlijk erg veel stress.

Vreemd genoeg was ik niet meer zo bang om depressieve klachten te krijgen. Mijn vliezen braken op de uitgerekende datum en mijn zoontje kwam drie dagen later met een ‘mooie’ bevalling ter wereld. Ik was erg blij en na twee nachten in het ziekenhuis mochten we naar huis. Mijn zoontje was erg makkelijk en ik heb de eerste week echt genoten van de kraamweek. Op het moment dat de kraamhulp weg was, ging het weer mis.

Van het ene op het andere moment kreeg ik een donker koud laken over me heen. Direct wist en voelde ik dat dit helemaal mis was. Ik huilde en wilde dit niet meer. Mijn therapeut zei nog dat dit kraamtranen konden zijn, maar ik voelde eigenlijk meteen dat ik weer met depressieve klachten te maken kreeg. Dit keer was ik erg bang dat dit veel langer ging duren en voelde me schuldig tegenover mijn moeder, zus, partner en dochter dat we hier nogmaals aan begonnen waren.

Na een week ging ik weer naar de psychiater en ze adviseerde me weer medicatie en therapie. Ik heb de medicatie eerst afgehouden, omdat ik niet nog een keer wilde ontwennen van die troep. Helaas kon het niet anders en ben ik toch weer begonnen. Het idee dat ik anders helemaal niet meer voor mijn kindjes kon zorgen, haalde me over de streep. Mijn man was erg begripvol en ook mijn moeder en zus stonden 24 uur per dag voor ons klaar. Als mijn man ging werken, was mijn moeder er en andersom. Ik haalde steun uit een boek over postpartum depressie en bleef iedere dag tegen mezelf zeggen dat het goed zou komen. Dat het beter zou worden en dat dit mij na de eerste bevalling ook overkomen was en dat ik toen ook weer mezelf geworden ben.

Deze depressie duurde uiteindelijk minder lang en was minder heftig. Dat kwam omdat ik het meteen herkende en meteen hulp kreeg. Ik wist dat mijn gedachtes dwanggedachtes waren en dat ik nog steeds grip had op de werkelijkheid. Dat stelde me gerust.

Na ongeveer zeven maanden kon ik de medicatie gaan afbouwen. Het bleek nu alleen een stuk moeilijker te zijn. Ruim een jaar heb ik er over gedaan. Het laatste gedeelte was het moeilijkste. Ik was letterlijk ziek en had het gevoel gek te worden. Toch heb ik er keihard voor geknokt en ben er vanaf gekomen. Mijn dochter is nu zes jaar en mijn zoontje wordt bijna drie. Ik voel dat ik mezelf weer ben en kan zeggen dat ik nu pas echt kan genieten van mijn kindjes. Het zijn schatjes. Ik ben weer helemaal stabiel, maar heb de depressies als een hel ervaren. Ik durf niet alles te beschrijven. Uit schaamte, maar ook ter bescherming van mezelf.

Datgene wat mij echt op de been heeft gehouden was de gedachte: het komt echt weer goed, het gaat over. De zon zal ook voor mij weer gaan schijnen.

Dit verhaal is geschreven door de moeder zelf en gepubliceerd op 23 oktober 2016.