Purdy (30): "Wat moet ik met zo'n huilende baby op schoot?"

Mijn naam is Purdy van Mierlo, ik ben 30 jaar en mama van Jessy (7) en Miley (2). Helaas heb ik na allebei de zwangerschappen eenpostpartum depressiegekregen. Inmiddels ben ik 2 jaar verder en kan ik sinds een jaar weer genieten van mijn kindjes. Ik wil graag mijn verhalen delen, omdat ik tijdens mijn depressies merkte dat het fijn was dat er andere mensen waren die zich erin herkenden. De mensen om ons heen hadden geen idee wat wij doormaakten. Ik heb dan ook een Facebook-pagina opgericht ‘PPD Postnatale depressies’. Hier zitten allemaal vrouwen die hetzelfde doormaken, maar ook familieleden zijn welkom om een beter beeld te krijgen van wat een PPD inhoudt.

Op 10 december 2008 om elf uur ‘s avonds breken m’n vliezen. Natuurlijk is er grote vreugde, maar ook meteen paniek, want nu gaat het dus echt gebeuren. Ons wondertje gaat geboren worden. Na een kleine zes uur weeën en een uur en een kwartier persen wordt onze zoon Jessy om 05:59 thuis geboren. Hij heeft een gewicht van 3060 gram en is 49 cm lang. Een mooi klein mannetje. Hij wordt meteen op m’n borst gelegd. Daar moet dus het moment komen dat ik als jonge moeder op de bekende roze wolk ga belanden. Al snel vraag ik me af wanneer ze die glibberige baby inclusief poep van mij af gaan halen en wanneer ik in hemelsnaam mag gaan douchen. Als ik er nu aan terugdenk, had ik meteen geweten dat toen het gevoel er al niet was. Maar ja, ik was 22 en wat wist ik er nou van?

De eerst visite stroomt binnen, voornamelijk ouders en schoonouders. Mijn moeder vraagt waarom Jessy in z’n bedje ligt te huilen en waarom hij niet bij mij ligt. Mijn antwoord is heel duidelijk: “Omdat hij daar goed ligt. Wat moet ik met zo’n huilende baby op schoot?”Bij m’n moeder gaan meteen alle alarmbellen rinkelen en het eerste wat ze doet is Jessy uit bed halen en hem bij mij neerleggen. Als ik hier een foto bij kon plaatsen, zou het er eentje zijn waarop erg duidelijk aan mijn gezicht te zien is dat ik hier absoluut niet van heb genoten.

De dagen en weken die volgen ervaar ik als een ware hel. Niks roze wolk, niks genieten van die schattige baby. Het is één en al drama. Zoals altijd laat ik niks aan de buitenwereld merken. De mensen die mij goed kennen, zien dat er wat aan de hand is, maar kunnen het niet echt plaatsen. Anderen denken dat ik de gelukkigste vrouw op aarde ben.

Na zes weken stop ik met het geven van borstvoeding en word ik een stuk rustiger in mijn hoofd. Mijn hormoonhuishouding verandert in positieve zin. Zo sterk als ik ben, krabbel ik zonder hulp binnen een half jaar weer op naar mijn oude ik en ga ik me steeds beter voelen. Eén ding is meteen helder voor mij: ik wil nooit meer een kind!
Maar hoe ouder Jessy wordt, hoe leuker ik het ga vinden en hoe meer ik van hem kan genieten. Na twee jaar denk ik dat een tweede kindje toch wel erg leuk zou zijn, maar een maand later denk ik daar toch weer anders over. Na vijf jaar wikken en wegen ga ik toch overstag. Mijn volgende verhaal gaat over mijn tweede bevalling en de PPD die hier op volgde. Ik zal dan dieper ingaan op wat ik toen voelde en doormaakte.

Dit verhaal is geschreven door Purdy van Mierlo en gepubliceerd op 4 september 2016.