VERSLAGEN BIJEENKOMSTEN 'SAMEN BETER IN JE VEL'
Onderstaande verslagen zijn van de live en online bijeenkomsten van de kick-off op zaterdag 14 september 2024 tot en met de afsluiting van het halfjaarlijkse traject op zaterdag 15 februari 2025.
Online bijeenkomst 'Pre- en postpartum depressie', 30 januari 2025 van 19.30 tot 21.00 uur
We gaan in gesprek over pre- en postpartum depressie. Een prepartum depressie is een depressie tijdens de zwangerschap, bij een postpartum depressie is dit na de bevalling.
Moeders herkennen zich in de klachten van depressie: minder plezier ervaren, verdrietig en leeg voelen, piekeren, problemen hebben met eten en slapen, zichzelf waardeloos voelen, prikkelbaar zijn en een verminderde concentratie.
We aanvaarden dat depressie er bij kan horen, maar dat het belangrijk is dat we goed voor ons zelf zorgen.
Een moeder vertelt dat ze vaak in een patroon zit van 'naar' denken en dat signaleren dan belangrijk is. In die spiraal haalt ze zichzelf naar beneden. We zijn eerlijk met elkaar en beseffen dat het soms zo ver kan gaan dat we aan suïcide gaan denken. Op tijd hulp vragen is dan erg belangrijk.
Een andere moeder zegt dat een pre- of postpartum depressie zwaarder aanvoelt dan een 'gewone' depressie. Eerst was ze in de ontkenningsfase, omdat het krijgen van een kind gepaard zou moeten gaan met alleen maar vrolijke gedachten. Het is door de maatschappij not done om jezelf dan verdrietig te voelen. Anderen kunnen denken dat deze moeders ondankbaar zijn, men hoort nu eenmaal een goede moeder te zijn. De omgeving is verwachtingsvol. Dit geeft een tegenstrijdigheid, een schuldgevoel en de intentie om in zichzelf te keren.
Sommige moeders ervaren schaamte en sommigen totaal niet. Schaamte is een van de lastigste gevoelens, en is ook best moeilijk om aan te pakken. Een moeder was bang voor oordelen, maar kreeg veel steun en begrip van vrienden en andere moeders waardoor ze een band konden scheppen. Door open te zijn krijgen moeders meer erkenning.
Moeders hebben het gevoel dat ze in een diep gat zitten, en dat ze er niet uit gaan geraken. Ze durven het niet te vertellen, ze voelen zich zwak, ze herkennen zichzelf niet meer en vragen zich af waar hun leven naartoe gaat.
Depressie is genetisch, hormonaal, er kunnen omstandigheden zijn die dit versterken, en zoveel meer... Het is niet de schuld van de moeder, vaak ligt de oorzaak buiten haar macht.
Het vergt veel energie, moeders voelen zich vaak moe, want het is een fysieke en mentale uitdaging. Een moeder vertelt dat ze zich sneller 'volwassen' voelde. Moeders geven aan dat ze uiteindelijk sterker en krachtiger zijn geworden. Ze kunnen het steeds beter een plek geven en zijn trots op zichzelf.
Een moeder geeft mee dat ze een voorbeeld voor haar kind wil zijn. Als je goed voor jezelf zorgt, dan ziet je kind dit en zal hij of zij dat ook doen. Zelfzorg is dus heel belangrijk. Daarnaast is het belangrijk om je kind te leren omgaan met zijn emoties.
We hebben het over herstellen. Een moeder geeft aan dat ze niet goed weet waar ze zit in haar herstel. Ze voelt zich verdrietig en de depressie is nog dichtbij. Ze is extreem gevoelig. En wanneer het buiten donker is, voelt dat niet altijd goed, het kan inspelen op het gemoed.
Inzichten:
We moeten met de depressie leren leven, het brengt veel met zich mee. En we benadrukken nog maar eens dat we sterke vrouwen zijn.
Online bijeenkomst 'Ondersteuning vanuit de omgeving', 28 januari 2025 van 19.30 tot 21.00 uur
Als we met elkaar in gesprek gaan over het thema, is het belangrijk om helder te hebben wat we precies bedoelen met ‘de omgeving’.
De familie, de vrienden, de buren, de hulpverlener en zelfs de sportvereniging of het kerkgenootschap behoren allemaal tot de omgeving van de moeder met psychische problematiek. Het zijn de mensen die van invloed kunnen zijn op het welzijn van de moeder en haar gezin.
Ondersteuning kan op verschillende manieren plaatsvinden:
Zo kan er op meer vlakken ondersteuning geboden worden aan het gezin. Om hierover met elkaar in gesprek te gaan, worden de volgende vragen gesteld:
Een moeder vertelt dat ze er vaak alleen voor staat, omdat schoonfamilie te ver weg woont en haar eigen ouders niet beschikbaar zijn. Ze kan terecht bij een vriendin waar ze regelmatig online contact mee heeft.
Een andere moeder vertelt dat ze juist een heel groot netwerk heeft en dus met verschillende mensen in haar nabije omgeving kan wandelen en praten. Vaak heeft ze het gevoel dat haar rol als moeder ondergesneeuwd is, omdat mensen dan alleen oog hebben voor haar psychische aandoening. Ze voelt dat ze dan in de rol van patiënt wordt geduwd.
Andere vragen die ook relevant zijn over dit onderwerp zijn:
Er is een werkende moeder die aangeeft dat er veel begrip is van haar teamleider. Ze voelt zich daardoor gewaardeerd als mens. Op dit moment zou ze wel wat meer emotionele steun willen ontvangen van haar man.
En moeder vertelt dat ze zoekt naar een balans in haar dagelijks leven. Haar stemming is sinds een maand gedaald, maar ze wil niet zielig gevonden worden. Ze is bezig om aan haar gevoel meer woorden te kunnen geven, zodat ze beter kan verwoorden hoe ze zich voelt en wat ze nodig heeft. Ook vindt ze dat ze haar belemmeringen niet tegen iedereen kan vertellen, omdat anderen dan meteen denken dat het helemaal niet goed gaat.
Inzichten:
Online bijeenkomst 'Interventies in de reguliere zorg', 9 januari 2025 van 19.30 tot 21.00 uur
Welkomstwoord en mededelingen
Nadat we elkaar een gelukkig en gezond 2025 hebben gewenst, is er een mededeling over de bonus bijeenkomsten. De onderwerpen zijn 'Ondersteuning vanuit de omgeving' op 28 januari en 'Pre- en postpartum depressie' op 30 januari.
Vandaag is het thema ‘Interventies in de reguliere zorg’. Dit is de zorg die wordt georganiseerd door de overheid. In de eerstelijnszorg zijn huisarts, verloskundige en kraamzorg betrokken. Vanuit de tweedelijnszorg is er ondersteuning vanuit een POP-poli en opname op een Moeder-Baby-Unit mogelijk.
Er worden de volgende vragen gesteld:
- Op welke manier maak jij gebruik van de reguliere zorg?
- Wat houdt die zorg voor jou in?
- Hoe ervaar je die zorg?
Moeders vertellen dat ze redelijk snel terecht konden bij de POP-poli en waren daar blij mee. Ze hebben daar gebruik gemaakt van diverse soorten therapie, zoals EMDR en systeemtherapie. Daarnaast werd er medicatie voorgeschreven en gewerkt aan een preventieplan. Een andere moeder vertelt dat ze tijdens haar zwangerschap op een fijne manier begeleid is, een goede voorbereiding op de bevalling en de periode erna.
Wat opgemerkt wordt door de moeders is dat als het traject eenmaal afgesloten is bij de POP-poli het niet meer mogelijk is om er later nog terug te komen. Als je eenmaal bij de GGZ of een vrijgevestigde praktijk in behandeling bent, dan is die terugkeer onmogelijk. Met name bij een terugval op een latere periode is het zeer wenselijk om nog contact te hebben met de POP-poli.
Een moeder heeft een hulpverlener getroffen die onvoldoende inzicht had in haar problematiek. Er is nooit een diagnose gesteld en de moeder weet daardoor niet goed waar ze aan toe is en waar aan gewerkt kan worden. Een andere moeder haakt daar op in en vertelt over een hulpverlener die zelf geen moeder is en daardoor de problematiek niet begrijpt. Wat voor moeders belangrijk is, is dat ze ervaringen van andere moeders horen zodat ze hun eigen ervaring een plek kunnen geven.
Tijdens deze bijeenkomst worden de verschillende soorten medicatie en therapie op een rij gezet. Sommige moeders geven aan dat ze slecht reageren op medicatie en dat er dan weinig andere mogelijkheden worden aangeboden.
De inzichten die we meenemen van deze bijeenkomst:
Online bijeenkomst 'Fasen van herstel', 28 november 2024 van 20.00 tot 21.30 uur
Welkomstwoord en mededelingen
Eind januari hebben we bonus bijeenkomsten waarin drie thema’s zijn vastgesteld: Kraambedpsychose, Ondersteuning vanuit de omgeving, pre- en postpartum depressie. Deze keuzes worden gedeeld in de Whatsapp-groep, zodat de moeders kunnen kiezen. Uiteindelijk zullen er twee bijeenkomsten zijn, dus de twee meest gekozen thema’s gaan door.
Hoe voelt iedereen zich?
Het weer en de drukke weekenden zorgen voor wat onrust en spanning. Ondanks de drukte voelen de moeders zich goed. Een moeder deelt een zelfgemaakte illustratie, het is een mooie vormgeving van de fase van herstel.
De vier herstelfasen zijn herkenbaar voor de moeders. Vooral de depressie en de angsten geven herkenning, het overkomt je en er is een verlies van controle. Er is een constant gevoel van kwetsbaarheid, en hoe te leven met kwetsbaarheid. Het kan je sterker maken, het idee dat je er niet alleen voor staat.
Is het dan de angst om weer terug te vallen in de depressie of om teleurgesteld te raken in mensen of verwachtingen? Het is vooral basale angst, net als een kind. Dus ook de angst om weer in een depressie terecht te komen.
Een andere moeder merkt dat zij nog niet in die kwetsbaarheid ‘durft’ te gaan, ze merkt dat het snel teveel is wat zorgt voor angsten. Ze wil nog echt leren om kwetsbaar te durven zijn.
Een moeder vraagt hoe het voor de ambassadeurs is. Hoe staan zij daar in? Het lijkt vooral een ‘levensfilosofie’. Jezelf kwetsbaar opstellen is afhankelijk van de persoon en persoonlijkheid. Als je je kwetsbaar durft op te stellen, kom je tot meer inzichten en diepere relaties.
De moeders vragen zich af hoe ze weer stevig kunnen staan, hoe ze weer het vertrouwen krijgen om alleen met hun kind te zijn, hun werk te kunnen doen en zonder medicatie te kunnen.
Het leven is nu overleven en dat vormt zich langzaam tot weer gaan leven. Maar je neemt die kwetsbaarheid altijd met je mee, het blijft een onderdeel van jou.
Er zou bijna een fase 5 moeten zijn, namelijk anderen met hun kwetsbaarheid willen helpen en de schaamte en het stigma er af willen halen. Zonder die schaamte kun je snel een vertrouwensband met iemand opbouwen.
Het herstelproces gaat in ups en downs. De ervaringen zorgen ervoor dat je elke keer langer in een stijgende lijn zit en de dalen op den duur minder diep worden en korter duren. Ook is er de realisatie dat het ‘wel weer goed komt’.
Alle moeders herkennen de schommelingen in het herstel. Het maakt ook dat je soms ‘te hard van stapel’ kan lopen en gelijk volop aan het werk gaat, terwijl de nachten nog heel pittig zijn. Dan besef je later hoeveel invloed dit kan hebben.
We bekijken met elkaar een kort filmpje over een herstelproces. Ieder herstelproces is anders, het is uniek. Maar elke stap is er één, vooruit of achteruit. Je komt nooit meer terug bij af.
De vier verschillende terreinen van herstel komen voorbij: klinisch, functioneel, maatschappelijk en persoonlijk. Allen staan met elkaar in verbinding.
De moeders zoeken naar herkenning en vragen dan ook naar de ervaringen van de ambassadeurs. Een ieder herinnert zich nog heel veel en ondanks dat je het niemand toewenst, kijken ze erop terug met een glimlach en proberen ze de positieve kant ervan te bekijken.
Het is schrijnend dat het herstel bij een moeder zo lang heeft moeten duren omdat de klachten geen erkenning kregen. Dat niemand inzag wat ze mankeerde waardoor ze niet gericht kon helen. Ze vertelt dat ze kaders nodig heeft, wellicht in de vorm van een diagnose.
Overprikkeling komt veel naar boven, veel moeders ervaren dit. Het multitasking kunnen moeders vaak moeilijk of helemaal niet meer doen. Een moeder vertelt dat ze veel aanpakt, maar niks af maakt, en dat zorgt voor frustratie. Het gaat om keuzes maken.
De inzichten die we meenemen
Er is weer veel herkenning en daardoor ook een soort van erkenning. Groeien, doorgaan en iedereen op zijn eigen manier en tempo. Het is een persoonlijk proces. De curve is nooit in een rechte lijn. Omarm het en je kom er altijd sterker uit. Elke stap kan een stap vooruit zijn, maar ook een stap achteruit.
Herstellen is een hele klus.
Online bijeenkomst 'Stigmatisering', 7 november 2024 van 20.00 tot 21.30 uur
We gaan samen in gesprek over het onderwerp Stigmatisering. Karin doet vanavond de presentatie. Ze geeft achtergrondinformatie over de documentaire die we vanavond zullen zien. Het is de organisatie 'Samen sterk zonder stigma' van waaruit de documentaire is ontstaan. Het taboe doorbreken is hier belangrijk.
De definitie van stigmatisering is dat het een negatieve stereotypering is, die bestaat uit sociale afwijzing en uitsluiting.
Er zijn algemene vooroordelen zoals:
Andere vooroordelen: onaantrekkelijk, lui, minderwaardig, onsympathiek en moeilijk in de omgang.
De moeders ervaren deze vooroordelen als pijnlijk, herkenbaar en confronterend. Sommigen kregen een label van de diagnose. Aan de ene kant kan een diagnose helpend zijn (je weet waar je aan toe bent), maar ook juist niet (je kunt niet mee). Een moeder vertelt dat mensen in de omgeving haar hebben laten zitten, dat deze mensen bang waren.
Deze vragen kwamen aan bod:
We ondervinden tijdens de gesprekken dat we veel aan zelfstigmatisering doen en dat dit zelflabel, een oordeel naar zichzelf, het zwaarst weegt. Een moeder ervaart ook dat we bang zijn over wat iemand anders zou denken, dat sommige mensen het niet altijd uitspreken (creëert een gevoel van minderwaardigheid).
Er zijn uitspraken die de moeders te zien krijgen:
- “Ga gewoon iets leuk doen”
- “Je voelde je gewoon even niet lekker”
- “Alle ouders hebben het zwaar”
Dit vinden de moeders in het algemeen herkenbaar en soms worden deze uitspraken zelfs door professionals gemaakt. Dat is helemaal niet professioneel.
We kijken samen naar de documentaire 'Ze wist toch waar ze aan begon?!'. Deze documentaire gaat over stigmatisering van moeders die na de bevalling psychologische klachten ervaren. De moeders die vanavond aanwezig zijn, worden erdoor geraakt. Voor de moeders in de documentaire heeft het lang geduurd voordat ze gehoord werden en hebben lang moeten zoeken wat ze er met hen aan de hand was. De professionals hadden geen inlevingsvermogen, geen kennis en zeiden onvoorspelbare dingen (zoals dat een depressie een hele egoïstische ziekte is).
Bij de moeders blijven deze gevoelens hangen:
Gelukkig merken we op dat de moeders die vanavond aanwezig zijn dit op die manier niet hebben ervaren. De documentaire werd als heftig ervaren.
We nemen mee:
Een moeder vraagt wat je kan doen tegen zelfstigmatisering. De link van de documentaire en de tools op de website van Samen sterk zonder stigma zullen op de pagina van Me Mam staan.
Online bijeenkomst 'Schaamte en schuldgevoelens', 17 oktober 2024 van 20.00 tot 21.30 uur
Bij het welkomstwoord wordt stilgestaan bij het overlijden van Brenda Froyen.
Daarna is er een kort voorstelrondje van de ambassadeurs Mariëlle en Mariëtte. Ambassadeur Jessica geeft in de eerste sheets kort, maar duidelijk aan wat de aspecten impact en de daaraan verbonden steun inhouden.
De vragen die eerst gesteld worden:
De moeders krijgen de volgende opdracht: bedenk een voorbeeld of een moment die in jouw situatie de impact op je omgeving weergeeft. Een moeder geeft een concreet voorbeeld: Zij is heel erg over gestimuleerd en raakt overprikkeld, ze is vaak alleen met haar kindje. Die emoties moeten er uit, maar daar is weinig ruimte voor. Op het moment dat haar partner thuiskomt, krijgt hij de volle laag. Ze vertelt dat het eigenlijk nergens over gaat en het haar vervolgens raakt dat zij dat dan inziet en niet kan tegenhouden. Het is een ophoping van haar emoties en gevoelens.
Achter boosheid zit vaak verdriet, dus waar komt het verdriet vandaan? Haar vermoeden is dat het minder thuis zijn van haar partner en het feit dat zij zelf geen kinderwens had, maar er wel voor gingen, heeft bijgedragen aan die ophoping. Dit verwijt zij haar partner onbewust. De vraag is wat je nodig hebt om voor jezelf te zorgen. Niet jezelf wegcijferen, maar wel om hulp durven vragen.
Er komt een mededeling vanuit een ambassadeur: ‘Iedereen zit hier voor zichzelf, probeer ter bescherming jezelf niet teveel mee te laten slepen met de verhalen en ervaringen van anderen’. Een moeder geeft aan dat het heeft te maken met vanuit welke rol je hier zit om je ook daadwerkelijk af te sluiten van andermans verhalen. Haar persoonlijke ervaring is dat dat als deelnemer zwaarder is en je onderdeel bent van het proces. Als hulpverlener gaat het over een ander, voor de deelnemers gaat het over zichzelf.
De impact voor een andere moeder ligt voornamelijk bij de man. Die heeft zoveel toewijding getoond de afgelopen tien jaar in de vorm van er altijd - waar mogelijk - zijn, werk uitkiezen op locatie of onder zijn niveau werken. Hij gaat Om 6 uur uit bed om om 3 uur 's middags weer thuis te zijn en te kunnen zorgen. Nu is die ‘balans’ weer hersteld.
Een andere moeder geeft aan dat het wel een impact in de gehele familiekring heeft gehad. Dat heeft haar ook verrast in waar er wel en waar geen hulp vandaan kwam. Van ‘eet-roosters' die gemaakt werden door buren zodat ze elke avond een goede maaltijd hadden, tot de mensen die dichterbij stonden, waarin ze wel teleurgesteld is.
De vraag is: heb je steun gemist? "Jazeker, want waar ik zelf een hulpvraag heb neergelegd en ideeën heb geopperd waar mensen ons konden helpen, kregen we een nee".
Bij een moeder is haar zoon een energiebom die ze dan gewoon niet ‘trekt’. Het kost haar enorm veel moeite om niet te denken aan de toekomst want wat zal hij wel niet denken van haar? Nu en vooral ook later? Daar zit hij dan met zijn depressieve moeder. Een ambassadeur reageert: Kinderen denken altijd dat als er iets is, dat dat door hun komt. Benoem daarom wat er is en waarom en dat het niets met het kind te maken heeft. Alles wat wij meemaken, nemen wij mee naar de toekomst en kunnen wij onze kind(eren) vervolgens beter in ondersteunen. Zie het als een leerervaring. Leer je kind en gun je kind de ruimte om emoties te mogen uiten en zich daar veilig bij te voelen.
Na de korte pauze laten we de moeder die nog niet aan het woord is geweest, haar verhaal vertellen. "Bij mij was de impact dat ik moeilijk contact kon maken met mijn kind. Ik had het gevoel het niet aan te kunnen en was ook bang dat mijn kind dit ook voelde. Voor wat betreft de impact en de steun wat betreft mijn partner, hij heeft alle zeilen bijgezet. Ik heb heel veel steun van hem gehad en nog steeds".
Voor de ene moeder was de partner er voor 100% ook in het maken van keuzes voor de moeder, ook jegens ouders en anderen. Hij staat lijnrecht achter de moeder van zijn kinderen.
Stelling: Wat er ook gebeurt, je familie zal er altijd voor je zijn.
De meningen zijn verdeeld over deze stelling. Er heerst vooral de indruk dat familie niet goed weet hoe ze er voor je kunnen zijn. Het verschil in culturen, eigen emoties en onwetendheid speelt hierin een rol. Het lijkt er op dat de vorige generaties niet zo omgingen en ruimte gaven aan gevoelens en emoties zoals dat nu wel mag en kan. Dat kost wel meer moeite in de vorm van uitleggen, verantwoorden en verwerken.
Vraag: Wat heeft je verrast in vrienden? Wat heeft het je opgeleverd?
Een moeder geeft aan dat ze er vrienden bij heeft gekregen. Het is veelal op gedeelde ervaringen, maar voelt enorm prettig. Een andere moeder geeft aan dat een ‘goede’ vriendin niet openstaat om haar verhaal tegen te vertellen, ondanks dat zijzelf een burn-out heeft gehad. Ze heeft het gevoel dat alles aan haarzelf ligt en dat doet zeer. Het proces om nader tot elkaar te komen lijkt elke keer weer te komen, maar zet niet door. Eigenlijk lopen ze langs elkaar en zijn ze nu voornamelijk collega’s. De acceptatie hiervoor is wel via een rouwproces verlopen.
Door deze bijeenkomst zijn er weer diverse inzichten:
Verder waren er geen vragen of opmerkingen en werd deze bijeenkomst op een goede manier afgesloten.
Online bijeenkomst 'Schaamte en schuldgevoelens', 3 oktober 2024 van 19.00 tot 21.30 uur
De ambassadeur die presenteert geeft mee dat alles wat we hier vanavond vertellen onder ons blijft en dat het belangrijk is dat de moeders er niet alleen voor staan als ze zich na deze bijeenkomst niet goed voelen. Ze kunnen dan contact met Me Mam opnemen.
De moeders geven aan dat ze de kick-off bijeenkomst op zaterdag 14 september 2024 als fijn en warm hebben ervaren. Vandaag beginnen we met een voorstelronde waarbij elke moeder iets over zichzelf en haar achtergrond met psychische aandoeningen vertelt. We merken op dat de moeders op zoek zijn naar verbinding, begrepen willen worden, elkaar willen leren kennen en herkenning om de psychische klachten een plek te kunnen geven.
We bespreken het thema 'Schaamte en Schuldgevoelens'. De ambassadeur geeft de definitie van schaamte. Het is de angst om niet geaccepteerd te worden. Daardoor wil men sociale contracten of bepaalde gespreksonderwerpen vermijden.
Een moeder vertelt dat ze zich schaamt op haar werk, omdat ze vroeger meer prestatiegericht was en nu minder
en dat de collega's anders gewend zijn van haar. We stellen ons de vraag of dit al dan niet wordt geïnterpreteerd door haar eigen gevoel hierover. Een andere moeder ervaart schaamte om niet meer mee te kunnen, minder energie te hebben en niet echt meer te kunnen genieten. Ze vraagt zich af wat er met haar aan de hand is. Het gevoel van tekortschieten overheerst.
Het ervaren van schaamte is ook afhankelijk van welke persoon ze voor zich hebben. Het is de schaamte om de dingen die ze hebben meegemaakt tijdens het doormaken van een kraambedpsychose, ze worstelen met dat gevoel.
Een moeder vertelt dat haar familie haar niet ondersteunde, voelde zich niet geaccepteerd, werd niet begrepen en kreeg hun afkeuring. Andere moeders herkennen zichzelf hier in. Soms zijn moeders te streng voor zichzelf en krijgen te maken met een interne criticus. We merken op dat de mensen individualistischer zijn geworden. Mensen oordelen veel, maar kunnen niet weten wat de ander denkt.
Familie, vrienden en collega's vermijden soms het onderwerp, het wordt doodgezwegen. Andere mensen weten wat er is, maar weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Het gevolg voor sommige moeders is dat ze:
Een moeder geeft mee dat ze met de jaren beseft dat er niks is om zich over te schamen, dat ze er altijd sterker uit komt en een ervaring rijker is. Een andere moeder ervaart angst en schaamte als ze eerlijk is en zegt dat ze zich niet goed voelt.
Soms kan het helpen op opener te zijn en erover te vertellen om eigen schaamte en taboes te doorbreken. De emotie schaamte kan ook aan de andere kant zijn, omdat de ander de vraag niet durft te stellen. Een moeder heeft de vraag of er een bepaalde aanleg is om een kraambedpsychose te krijgen, maar er is nog geen echte verklaring voor. Het overkomt je, je kan er niks aan doen. Er zijn moeders die zich er op hadden voorbereid en het toch hebben meegemaakt.
De ambassadeur geeft de definitie van schuldgevoelens: het besef van schuld te hebben. We gaan daarna in gesprek hierover.
Sommige moeders gaan sociale contacten uit de weg en nemen afstand. Mensen kunnen soms hele nare opmerkingen zeggen. Een moeder vertelt dat haar eigen familie haar een schuldgevoel aanpraat. Dan wordt het nog moeilijker om naar je eigen innerlijke stem te luisteren. Eigenlijk schiet dan de omgeving te kort. Er is een moeder die vroeger dacht dat iedereen positief was, maar heeft nu ervaren dat mensen niet altijd eerlijk zijn.
Een moeder voelt zich schuldig naar haar partner toe, omdat hij alle zorg van haar en de baby moest overnemen. Er is een moeder die samen met haar partner in therapie ging, omdat hij haar niet meer begreep. Het hielp om er beter mee om te gaan. De moeders geven mee dat we liever en zachter mogen zijn voor onszelf.
Soms willen we het anders, maar is het niet anders of kan het niet anders. Het loopt zoals het moet. We willen zo graag de taboes doorbreken, maar soms is er een gevoel van machteloosheid.
De laatste vragen van deze bijeenkomst zijn:
De inzichten die er zijn:
Het was een hele fijne eerste online bijeenkomst.
Live bijeenkomst Kick-off, 14 september 2024 van 15.00 tot 17.00 uur
Op zaterdag 15 september 2024 was de live kick-off bijeenkomst voor moeders die met psychische klachten te maken hebben als gevolg van de zwangerschap, bevalling of kraamtijd. Het doel van de kick-off is om moeders live kennis te maken met elkaar voordat ze elkaar vooral tijdens de online bijeenkomsten zien.
De bijeenkomst was in het Van der Valk restaurant in Ridderkerk. Ze konden ons snel vinden, omdat we op de tafels roze hoeden hadden neergelegd die door de kleur erg opvielen. De aanwezige moeders vertelden over hun eigen ervaringen, er was veel herkenning onderling.
In ieder geval was de sfeer prima, er kon gelachen worden en gehuild. Kortom, de kick-off was een goede start van het halfjaarlijkse traject!
SAMENWERKINGSPARTNERS
Dit jaartraject wordt ondersteund door het Trimbos en Mentaal Vitaal. Tevens worden we door MIND genoemd in hun nieuwste themaspecial over hormonen.
Copyright 2024 © Alle rechten voorbehouden
